Глава 4

< предыдущая глава   следующая глава >
Глава 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42
  • 1. І адказваў Эліфаз Фэманіцянін і сказаў:
  • 2. калі паспрабуем мы сказаць табе слова, - ці ня цяжка будзе табе? Урэшце, хто можа забараніць слова!
  • 3. Вось, ты настаўляў многіх і кволыя рукі падтрымліваў,
  • 4. таго, хто падаў, падымалі словы твае, і аслаблыя калені ты мацаваў.
  • 5. А цяпер дайшло да цябе, і зьнямогся ты; дайшло да цябе, і ты падупаў духам.
  • 6. Богабаязнасьць твая ці ж не павінна быць тваёю надзеяй, і беспахібнасьць шляхоў тваіх - спадзяваньнем тваім?
  • 7. Згадай жа, ці гінуў хто невінаваты, і дзе праведных выкарчоўвалі б?
  • 8. Як я бачыў, дык тыя, што аралі бязбожнае і сеялі ліхое, жнуць яго;
  • 9. ад павеву Божага гінуць і ад духу гневу Ягонага чэзнуць.
  • 10. Рык ільва і голас таго, хто рыкае, моўкне, і зубы львянят крышацца;
  • 11. магутны леў гіне без здабычы, і дзеці ільвіцы расьсейваюцца.
  • 12. І вось да мяне таемна данеслася слова, і вуха маё прыняло нешта ад яго.
  • 13. Сярод разважаньняў пра начныя відзежы, калі сон ахінае людзей,
  • 14. агарнуў мяне жах і дрыгат і скалануў усе косьці мае.
  • 15. І дух прайшоў над мною; дыбарам сталі валасы на мне.
  • 16. Ён стаў, - але я не пазнаў твару ягонага, - толькі аблічча было перад вачыма маімі; ціхі павеў, - і я чую голас:
  • 17. ці ж чалавек справядлівейшы за Бога? і мужчына ці ж чысьцейшы за Творцу свайго?
  • 18. Вось, Ён і слугам Сваім не давярае і ў анёлах Сваіх бачыць заганы:
  • 19. тым болей - у тых, што жывуць у харомінах з гліны, аснова якіх пыл, якія нішчацца хутчэй за моль.
  • 20. З раніцы да вечара яны распадаюцца; ня згледзіш, як яны зьнікнуць зусім.
  • 21. Ці ня гінуць разам зь імі і вартасьці іхнія? Яны паміраюць, не дасягнуўшы мудрасьці.