Головна > Бібліотека > Бібліїстика > Переклади Біблії > Переклади Біблії білоруською мовою > Бiблiя беларуская. Пераклад Сёмухи > Стары Запавет > Ёв > Глава 24

Глава 24

1. Чаму не схаваныя ад Усемагутнага часіны, і тыя, што ведаюць Яго, ня бачаць дзён Ягоных?
2. Межы перасоўваюць, гоняць статкі і пасьвяць у сябе;
3. у сіротаў зводзяць асла, ва ўдавы бяруць пад заклад вала;
4. бедных спіхваюць з дарогі, усе прыніжаныя зямлі вымушаны хавацца.
5. Вось яны, як дзікія аслы ў пустыні, выходзяць на дзею сваю, устаючы рана на здабычу; стэп дае хлеб ім і дзецям іхнім;
6. жнуць яны на полі не сваім і зьбіраюць вінагарад у бязбожніка;
7. голыя начуюць без покрыва і бяз вопраткі на сьцюжы;
8. мокнуць ад горных дажджоў і, ня маючы сховішча, ціснуцца да скалы;
9. адрываюць ад саскоў сірату і з убогага бяруць заклад;
10. прымушаюць хадзіць голымі, без адзеньня, і галодных кормяць каласамі;
11. паміж сьценамі чавяць алей аліўкавы, топчуць у чавілах і прагнуць.
12. У горадзе людзі стогнуць, і душа забіваных енчыць, і Бог не забараняе гэтага.
13. Ёсьць сярод іх ворагі сьвятла, ня ведаюць ягоных шляхоў і ня ходзяць па сьцежках ягоных.
14. На золку ўстае забойца, забівае беднага і ўбогага, а ўначы бывае злодзеем.
15. І вока пералюбніка чакае сутоньня, кажучы: нічыё вока ня ўбачыць мяне, - і захінае твар.
16. У цемры падкопваюцца пад дамы, якія ўдзень яны прыкмецілі сабе; ня ведаюць сьвятла.
17. Бо ім раніца - сьмяротны цень, бо яны знаёмыя з жахамі сьмяротнага ценю.
18. Лёгкі такі на паверхні вады, праклятая доля ягоная на зямлі, і не глядзіць ён на дарогу садоў вінаградных.
19. Засуш і сьпёка паглынаюць сьнегавую ваду: так апраметная - грэшнікаў.
20. Няхай забудзе яго нутроба матчыная; няхай ласуецца ім чарвяк; няхай не захаваецца пра яго памяць; як дрэва, няхай зломіцца беззаконьнік,
21. які прыгнятае бязьдзетную, якая не раджала, і ўдаве ня робіць дабра.
22. Ён і дужых зводзіць сілаю сваёю; ён устае, і ніхто ня пэўны за жыцьцё сваё.
23. А Ён дае яму ўсё для бясьпекі, і ён на тое абапіраецца, і вочы Ягоныя бачаць шляхі іхнія.
24. Падняліся высока, - і вось, няма іх; падаюць, і паміраюць, як і ўсе, і, як вярхі каласкоў, зразаюцца.
25. Калі гэта ня так, - хто выкрые мяне за ману і ў нівеч аберне словы мае?